Catro anos e medio de prisión a un médico do H.C de Valencia por estafa e falsedad

Catro anos e medio de prisión a un médico do H.C de Valencia por estafa e falsedad

Confirmada a condena a catro anos e medio de prisión a un médico do Hospital Clínico de Valencia por estafa e falsedad O acusado falsificó receitas do medicamento Revatio simulando nelas que eran para un paciente que era tío seuFonte: Comunicación Poder Xudicial A Sala do Penal do Tribunal Supremo confirmou a condena a 4 anos

Confirmada a condena a catro anos e medio de prisión a un médico do Hospital Clínico de Valencia por estafa e falsedad


O acusado falsificó receitas do medicamento Revatio simulando nelas que eran para un paciente que era tío seu
Fonte: Comunicación Poder Xudicial


A Sala do Penal do Tribunal Supremo confirmou a condena a 4 anos e seis meses de prisión imposta a un médico da Seguridade Social por considerar acreditado que falsificó receitas do medicamento Revatio, cuxo prezo oscila entre os 490 e os 511 euros, simulando nelas que eran para un paciente que era tío seu.

A Sala desestima o recurso de casación interposto polo condenado contra a sentenza do Tribunal Superior de Xustiza de Valencia que, á súa vez, confirmou o fallo dictado por un tribunal do xurado da Audiencia Provincial de Valencia por un delito continuado de falsedad en documento oficial en concurso cun delito continuado de estafa á Administración. Ademais da pena de prisión, impúxolle o pago dunha indemnización de 6.995 euros á Generalitat Valenciana.

Os feitos probados da sentenza recorrida recollen que o médico condenado, que foi xefe de Urxencias do Hospital Clínico Universitario de Valencia entre 2009 e 2011, fixo crer ao xefe do Servizo de Farmacia de devandito hospital que o seu tío precisaba a administración do medicamento Revatio; motivo polo que este autorizou a súa dispensación. O tío do condenado, que padecía enfermidade pulmonar obstructiva crónica ?EPOC- en grado severo non só non precisaba devandito medicamento senón que, ademais, tomaba unha medicación que estaba contraindicada co Revatio. O recurrente asinou as receitas nas que constaba que o seu tío era o paciente e que padecía hipertensión pulmonar primaria, unha das enfermidades para as que está recomendada a administración do medicamento. Segundo os mesmos feitos, obtivo as caixas do medicamento que non destinou ao tratamento das enfermidades do seu tío e do seu pai. E seguiu facéndoo pese a que o primeiro falecera.

A Sala rexeita o motivo en que alegaba que a súa conduta non constitúe un delito continuado de falsedad en documento oficial posto que estaba facultado para asinar receitas e puxera en coñecemento e obtido a autorización da persoa responsable da súa fornezo e á que ían ser dirixidas. Neste sentido, indica que ?as receitas si foron un instrumento idóneo para completar o engano, e ademais imprescindible para que o acusado corroborase e reforzase con feitos a previa mendacidad formulada de palabra. E iso porque as receitas falsas eran necesarias e primordiales para que se dispensase a medicina e xa que logo para que se producise o desprazamento patrimonial propio do delito de estáfaa e o consiguiente prexuízo, sen o cal o delito quedaría sen consumar?.

En relación co outro delito, o de estafa, a Sala tamén rexeita os argumentos do recurrente sobre a inexistencia dos elementos deste tipo delituoso. Engade que o acusado quedouse coas caixas do medicamento que obtivo da Seguridade Social ?valéndose dun engano fraudulento, sendo indiferente o destino final que lles dese?, tras haberse acreditado que ?non foron destinados ao tratamento do paciente que mendazmente figuraba nas receitas espurias?. Máxime, explica o tribunal, ?si pondérase que durante os sete meses finais da retirada das medicinas o tío do acusado estaba xa morto, circunstancia que excluía de plano que fose esa a persoa que utilizaba o medicamento, que ademais estaba contraindicado para curar a modalidade de hipertensión que sufría?.

Para rematar, a Sala desestima o motivo en que o recurrente reclama a aplicación da atenuante de reparación do dano como moi cualificada por indemnizar á Generalitat Valenciana antes do inicio do xuízo. Os maxistrados explican que non é posible debido a que o sustrato fáctico da atenuante non foi sometido ao exame do xurado nin proposta jurídicamente como tal circunstancia na vista oral. A sentenza, con relatorio do maxistrado Alberto Jorge Barreiro, explica que só cabería obter a compensación atenuatoria a través da vía dun indulto razoado no que se dirimiera a cuestión punitiva que extemporáneamente suscita a defensa do acusado, atendendo á indemnización íntegra previa á vista do xuízo oral e ás restantes circunstancias singulares que concorren no caso (cuantía da pena no caso concreto e conduta ex post facto do recurrente: recoñecemento da vixencia da norma e dos valores que tutela e protección íntegra da vítima).

Autor

Xornal Galego
ADMINISTRATOR
PROFILE

Posts Carousel

Leave a Comment

You must be logged in to post a comment.

Autor