Nova novela: Os desherdados: España 1931, coma se fose hoxe

“«Alucinacións e fantasmagorías. No momento mesmo que ocultei o meu rostro detrás da careta, comecei a ter conciencia de min mesmo. A máscara estaba debaixo da máscara».

Así comeza a novela Os desherdados, editada por Atlantis, un relato contado en primeira persoa polo tolo do pobo, que se trasviste no personaxe que mellor encarna a desazón inconsolable de todos os desamparados que deixou a España do 14 de abril de 1931 co advenimiento do II República.

Son días de tribulación, tempos de intrigas, desvaríos ideolóxicos, conversións, desquites, traizóns e axustes de contas. Mentres Alfonso XIII, o rei caído, garda a súa coroa na maleta, resignado a borbonearse a si mesmo, o país dos adeuses, destronado de esperanzas, entrega, resignado e claudicante, o seu futuro incerto, ao destino traizoeiro.

En plena confusión, uns personaxes extrahumanos e funambulescos, perdedores infortunados, desdichados todos, deciden vivir unha noite de mascarada e perversión, seica a última das súas vidas, alleos ao tránsito político.

“Transcorreron 87 anos, e parece que foi onte, coma se a historia fixésese presente”, comenta o seu autor, o xornalista José Antonio Ruiz, director de Comunicación de ENAIRE na actualidade, que desenvolveu a súa carreira profesional no Servizo Mundial de Noticias da BBC (Londres), en Radio Francia Internacional (Paris), na Cadea SER (onde foi xefe de informativos) e na extinta Antena 3 de Radio.

A atmosfera narrativa evoca ao Século de Ouro, á novela picaresca, ao realismo máxico, ao surrealismo e ao teatro do absurdo, a conta dun bestiario fantástico de personaxes, perdedores todos, que rezuman imaxinación e tenrura:

O peor desta España nosa, doente e penitente -víñalle dicindo eu ultimamente a Gregorio-, non é que sexa ingobernable; nin sequera que non teña remedio; senón que non mereza a pena. Un país que se pasa o día e a noite procesionando como os flagelantes de Perugia, máis temperán que tarde acaba falando cos mortos, como Víctor Hugo. A misa negra de España, Gran Sabbat, aquelarre de herejes e apóstatas, cheira a medo e a pudridero. O columbario de España é unha morgue, ateigada ata o alicatado de cadáveres amontoados, apilados morte sobre morte, coma se fosen sacos de centeo do campo de Pissarro. Hai máis marionetas que no Retablo das marabillas cervantino; máis iluminados que nos autos sacramentales de Calderón; máis intrigantes que no teatro isabelino; e máis traidores que en toda a obra política de Quevedo.

Referencia curricular do autor:

José Antonio Ruiz é doutor en Xornalismo pola Universidade Complutense de Madrid, licenciado en Arte Dramática por ESAD e MBA por ENAE Business School. É autor de catro ensaios e unha novela: España, na súa rateira. As mocidades dun xornalista disidente na corte de Felipesexto.com (2016); Crónicas da España Negra. Do Septenato Zapatético ao Marianato (2013); Fútbol, Pan e Circo. A metáfora patriótico-deportiva de España (2010); O apagamento analóxico. A herdanza mediática de PSOE e PP (2009); e O Decano (1996).